کد مطلب:5520 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
چرایی وفاق
از آغاز شكل گیری حكومت نبوی، «وفاق» به عنوان یك اصل اجتماعی و عاملی برای انسجام مسلمانان طرح گردید.
آن حضرت، هم پایِ كاستن از قدرت پیمان های جاهلی - كه دایره سازواری و یك جهتی را در مدار تعصّب ها و منافع قبیله ای خلاصه می كردند - به سمت و سو دهی صحیح وفاق پرداختند و تمام مسلمانان را به عنوان یك «امّت واحد» قلمداد كردند و با چنین مبنایی، به اخوّت و برادری آنان پای فشردند.
آن چه كه نخست در پیمان مدینه آمد، این بود كه :
الف) مؤمنان از بهترین و استوارترین راستی و راهیابی برخوردارند.
ب) مؤمنان در برابر دیگران، یاور یكدیگرند.
ج) هیچ مؤمنی نباید با وابسته مؤمنی دیگر، بر ضد وی، هم پیمان شود.
د) محور جنگ و آشتی همه مؤمنان یكی است و به هنگام پیكار در راه خدا هیچ مؤمنی نباید جدا از مؤمن دیگر و جز بر پایه برابری و دادگری در میان مؤمنان، با دشمن از در آشتی در آید [1] .
پیامبر اكرم صلی الله علیه وآله در قرار برادری نیز، بر ایجاد اخوّت ناشی از ایمان به خداوند تأكید داشت.
این پیمان بر اساس محور حق بود و ایجاد روحیه تعاون و همكاری و تأكید بر الفت همگانی و اتّحاد جامعه بر اساس برادری اسلامی، از اهداف محوری چنین روشی بود [2] 22).
آن حضرت، هم پایِ كاستن از قدرت پیمان های جاهلی - كه دایره سازواری و یك جهتی را در مدار تعصّب ها و منافع قبیله ای خلاصه می كردند - به سمت و سو دهی صحیح وفاق پرداختند و تمام مسلمانان را به عنوان یك «امّت واحد» قلمداد كردند و با چنین مبنایی، به اخوّت و برادری آنان پای فشردند.
آن چه كه نخست در پیمان مدینه آمد، این بود كه :
الف) مؤمنان از بهترین و استوارترین راستی و راهیابی برخوردارند.
ب) مؤمنان در برابر دیگران، یاور یكدیگرند.
ج) هیچ مؤمنی نباید با وابسته مؤمنی دیگر، بر ضد وی، هم پیمان شود.
د) محور جنگ و آشتی همه مؤمنان یكی است و به هنگام پیكار در راه خدا هیچ مؤمنی نباید جدا از مؤمن دیگر و جز بر پایه برابری و دادگری در میان مؤمنان، با دشمن از در آشتی در آید [1] .
پیامبر اكرم صلی الله علیه وآله در قرار برادری نیز، بر ایجاد اخوّت ناشی از ایمان به خداوند تأكید داشت.
این پیمان بر اساس محور حق بود و ایجاد روحیه تعاون و همكاری و تأكید بر الفت همگانی و اتّحاد جامعه بر اساس برادری اسلامی، از اهداف محوری چنین روشی بود [2] 22).
[1] مكاتيب الرسول، علي احمدي ميانجي، ص 241 - 248؛ نامه ها و پيمانهاي سياسي حضرت محمّدصلي الله عليه وآله، دكتر محمّد حميد الله، ترجمه دكتر سيّد محمّد حسيني، ص 107-108.
[2] سيره رسول خدا ، رسول جعفريان ، ص 434.